Als er één naam is die je de komende Champions League-wedstrijden niet kunt missen, dan is het wel die van Ferre Reggers. Het kroonjuweel van het Belgische volleybal speelt momenteel de pannen van het dak bij Milaan en is uitgegroeid tot een onmisbare kracht in zowel de Italiaanse als de Europese topcompetitie.

Woensdagavond zet hij opnieuw voet op Belgische bodem voor de terugwedstrijd van donderdag tegen Roeselare. Met vier MVP-titels en indrukwekkende statistieken achter zijn naam sinds ons laatste gesprek, verkeert Reggers in absolute bloedvorm en dat wil hij ook in de Tomabelhal laten zien.

Ferre Reggers is meer dan ooit de rijzende ster van het Belgisch volleybal. Bij Milaan maakt de jonge hoofdaanvaller, deze zomer wordt hij nog altijd maar 22, indruk met zijn onstuitbare scoringsdrift en constante topprestaties. Vier MVP-titels en een hoofdrol in cruciale wedstrijden hebben hem tot het kloppende hart van de Rossoneri gemaakt. Maar donderdagavond krijgt hij een kans die extra speciaal aanvoelt: schitteren op Belgische bodem, in een Champions League-duel tegen Roeselare. Er wacht zonder twijfel een avond vol emoties, met familie en vrienden op de tribunes en een sfeer die tegelijk vertrouwd en uitdagend is. Het belooft een duel te worden waarin Reggers opnieuw wil bewijzen waarom hij het paradepaardje van het Belgische volleybal is.

Wat kunnen we je in 2025 anders wensen dan de eerste scudetto in de clubgeschiedenis van Milaan? Of verkies je toch eerder de titel in de Champions League?
Ferre Reggers: “En een moeilijke keuze… Ik hou mijn antwoord nog even in beraad voor een paar weken (lacht).”

Alle gekheid op een stokje. Hoe is het met jou? De kerstperiode goed doorgekomen?
“Omdat we op tweede kerstdag nog voor de competitie naar Trentino moesten en drie dagen later in de kwartfinales van de Beker tegen Lube Civitanova speelden, heb ik Kerstmis doorgebracht in Milaan samen met een paar teamgenoten die niet naar huis konden. We hebben een gezellige avond gehad en samen gegeten. Voor Nieuwjaar had ik gelukkig wat extra dagen vrij gekregen. Ik heb die kans meteen gegrepen om naar België te vliegen, ook al had ik in de nacht na de tiebreak tegen Lube maar een paar uurtjes geslapen. Het was enorm leuk om nog eens bij mijn mama in Pellenberg (deelgemeente van Lubbeek) te logeren.”

De familiebanden aanhalen, belangrijk als je zo lang en zo ver van huis bent. Heb je dan ook iets typisch Belgisch gedaan tijdens je bezoek?
“Absoluut! De eerste avond thuis ben ik meteen frietjes gaan halen, dat hoort er gewoon bij. Het was echt genieten: frietjes met satékruiden, een Bicky Cheese en een curryworst speciaal met tomatenketchup. Dat is voor mij thuiskomen. Het voelde geweldig om even in mijn vertrouwde omgeving te zijn, bij mijn familie. Zo’n momenten laden de batterijen echt op voor het tweede deel van het seizoen."

Top, want ondertussen ben je onmisbaar in Milaan. Sinds ons laatste gesprek, midden november, verzamelde je vier MVP-titels en steek je duidelijk in bloedvorm. Dat bewees je afgelopen weekend weer eens als man van de match en topschutter in de belangrijke 1-3-zege tegen Verona. Voel je dat zelf ook?
“Dankjewel. Ook al weet jij dat ik niet veel waarde hecht aan die persoonlijke statistieken, toch kan ik niet ontkennen dat het momenteel op wieltjes loopt. Van al onze zeges ben ik slechts twee of drie keer geen MVP geweest. Het is niet dat ik er echt op mik, maar het valt op, omdat het meest zichtbaar is, zeker op sociale media.
Die erkenning bevestigt wel dat ik goed bezig ben. Statistisch gezien zit ik op een hoog niveau en ik geniet echt van deze flow. Maar ik weet ook dat er mindere momenten zullen komen. Die realiteit hoort bij topsport en ik wil er zeker voor zorgen dat ik niet boven mezelf uitstijg. Voor nu gaat alles vanzelf en ik wil daar zo veel mogelijk uit halen zolang het duurt."

Is het daarom extra pijnlijk dat jullie er na een spannende wedstrijd in de kwartfinales van de Beker zijn uitgevlogen na een 3-2 tegen Lube?
"Een tiebreak kan altijd alle kanten op en Lube moest winnen… Voor hen was het al twee jaar geleden dat ze nog een halve finale hadden gehaald. Bij ons was iedereen ook enorm gemotiveerd, dat voelde je gewoon. Het maakte de nederlaag des te moeilijker om slikken. Het is jammer dat we voor het finaleweekend niet naar Bologna kunnen trekken. Het is zo’n evenement, vergelijkbaar met de bekerfinale in het Sportpaleis met meer dan 10.000 supporters. Dat wil je echt meemaken als speler. Dit was één van de drie grote doelen dit seizoen, naast het kampioenschap en de Champions League. Kijk, we verleggen onze focus nu.”

Je voelt aan alles dat je met veel vertrouwen rondloopt.
"Ik voel dat er veel verantwoordelijkheid bij mij ligt in deze ploeg en dat is iets wat ik graag opneem. Die rol ligt me goed, al betekent het ook dat er extra druk komt kijken. Als het bij mij niet draait, moeten anderen het overnemen en dat kan niet altijd makkelijk zijn. In vergelijking met vorig seizoen is het team wel veranderd. Toen hadden we toppers als Ishikawa, Loser en Melgarejo, spelers die elk op hun manier het verschil konden maken. Nu hebben we met Louati een heel stabiele kracht, iemand die op elk vlak – receptie, service, aanval – zijn werk doet, maar die verantwoordelijkheid om punten te maken ligt toch meer bij mij.”

Veel topsporters zeggen dat alles in belangrijke momenten in slow motion lijkt te gebeuren. Heb jij dat gevoel ook tijdens cruciale fases?
"Toch wel en visualisatie speelt daar een grote rol in. Vaak zie ik al voor me hoe ik een bepaalde pas ga krijgen en hoe ik die ga afwerken. Dat helpt me enorm om vertrouwen te houden. Maar het werkt niet altijd zo. In de zware 3-0-nederlaag tegen Trentino bijvoorbeeld lukte het niet en dan voelt het alsof alles zwart wordt. Dat zijn momenten waarop het vertrouwen even wegvalt. Ach, ik ben nog jong en moet leren hoe ik in zulke situaties een 'grijze zone' kan creëren, een balans tussen zelfvertrouwen en rust, ook als het wat minder gaat. Op dit moment kan ik in die flow zitten waarin alles vanzelf lijkt te gaan, maar er is nog ruimte om die mentale stabiliteit verder te ontwikkelen.”

We springen kort over naar de Red Dragons. De recente berichtgeving over besparingen en het schrappen van toernooien zoals de European Golden League zorgde voor veel discussie.
"Het is jammer dat er besparingen zijn en dat toernooien wegvallen. Ik zou er altijd aan deelnemen, want het is een eer om voor de Red Dragons te spelen. Maar ik begrijp dat men keuzes moet maken en dat er een bredere toekomstvisie is. Als dat betekent dat we nu stappen terug moeten zetten om later sterker te staan, dan is dat iets waar we mee moeten leren omgaan. Kris Eyckmans en Emanuele Zanini hebben mij dat persoonlijk op deze manier ook toegelicht en ik sta volledig achter die beslissing.”

Aan de andere kant biedt het ook kansen, zeker fysiek.
“Als speler krijg je nu wat meer tijd om te rusten en gericht te werken aan je lichaam. Voor mij is dat bijvoorbeeld het ontwikkelen van mijn bovenlichaam, iets waar ik tijdens een druk seizoen nauwelijks de tijd voor heb. Voor jongere spelers zoals Kobe Verwimp of Pierre Perrin is het eveneens een kans om fysiek sterker te worden. Voor ervaren jongens zoals Sam Deroo en Stijn D’Hulst is deze rustperiode een welgekomen mogelijkheid om zowel fysiek als mentaal te herstellen. Vanaf juni gaan we weer trainen voor de EK-kwalificatie en in augustus werken we richting het WK in de Filipijnen. Het blijft een kwestie van goed plannen en bouwen aan de lange termijn."

Dat zijn jullie in Milaan ook volop bezig in de CL. Hoe hard kijk je uit naar de clash tegen Roeselare?
"Enorm. Het voelt altijd speciaal om terug in België te spelen, zeker tegen een ploeg als Roeselare. Vorig jaar mocht ik na de wedstrijd in Menen zelfs even naar huis om daar te blijven slapen, dus ik hoop deze keer hetzelfde. Ik heb al gehoord dat mijn vader een supportersbus heeft geregeld. Ik verwacht dus een pak familie, vrienden en kennissen."

De heenwedstrijd in Milaan eindigde in een nipte 3-2-zege. Wat herinner je je het meest van die wedstrijd?
"Het was ontzettend close, zoals ik had voorspeld. Toch merkte ik dat de sfeer bij onze ploeg en staf misschien iets te ontspannen was. Het leek alsof we dachten: ‘Ach, het is maar een Belgische ploeg.’ Onze coach heeft dat wel aangehaald, maar ik vond dat de voorbereiding en scouting net iets losser waren dan normaal. Misschien was ik er zelf ook wel te veel op gefixeerd, want vanaf het begin voelde ik dat de eerste twee sets niet goed lukten. Ik wilde het te goed doen. Gelukkig heb ik mij nadien wel herpakt."

Roeselare pakte het, zoals altijd, heel erg scherp aan.
“Inderdaad, dus ik denk dat we ons lesje geleerd hebben en dat we met een ander gevoel naar de terugwedstrijd gaan, met het mes op de keel. Iedereen beseft nu hoe zwaar het wordt en dat er niks vanzelfsprekend is. Ik had het trouwens tegen mijn medespelers gezegd dat spelers als Seppe Rotty en Stijn D’Hulst niet te onderschatten zijn. Ook Basil Dermaux en Pieter Coolman deden hun ding. Roeselare speelde zoals ze altijd doen: gedisciplineerd en met veel controle. Dat maakt ze zo moeilijk te ontwrichten. En kijk ook maar naar de manier waarop Rotty zich heeft ontwikkeld. Mijn ploegmakkers spraken vol lof over hem na de wedstrijd. Het zal waarschijnlijk toch zijn laatste jaar zijn in België.”

Heb je hem al aangeprezen in Milaan?
"Zeker, al zal hij sowieso meer dan genoeg aanbiedingen krijgen. Zelfs in de Champions League is hij al enorm in trek. Hij had eens tegen mij gezegd dat hij graag naar Milaan zou komen en ik heb dat ook bij onze coach, Robert Piazza, aangekaart. Ik denk dat hij perfect zou passen in onze ploeg. Het zal dus om verschillende redenen een interessante avond worden in Roeselare.”

Tekst: Kenny Hennens
Foto’s: archief en Ferre Reggers