De voorbije maanden blikten we terug op figuren in het volley, die tot de bekerspecialisten mochten gerekend worden in verschillende finales: negen overwinningen, winst bij verschillende ploegen en nog een aantal kwantitatieve cijfers die ontzag opwekten. Echte ‘vedetten’ dus.

Maar we vonden ook andere ‘vedetten’ terug in de rijke geschiedenis van de Belgische bekerfinales. Iemand die we nooit zullen vergeten, is Tim Degruyter. Een op het eerste gezicht bescheiden volleyer, maar wel een trouwe clubman met 26 jaren dienst bij Gent. Hij ontpopte zich tot een echte ‘vedette’, voor wie de bekerwinst gewoon het hoogtepunt uit zijn carrière was. Een bijzonder emotioneel moment vervulde hem na die onverwachte cupzege tegen Aalst in 2022.

Van architect tot onverwachte bekerheld… De nu 35-jarige Tim Degruyter mag zichzelf met recht en reden een volleybalveteraan noemen. Na 25 jaar bij Caruur Gent, een historische bekerwinst en een Europees avontuur, vond hij een nieuwe uitdaging bij Vamos Stekene waarmee hij in Nationale 1 voorlopig aan de leiding staat. Toch blijft die finale met Gent in het seizoen 2021-2022 een uniek hoogtepunt in zijn carrière. Wat ging er door zijn hoofd op die memorabele dag, hoe kijkt hij naar het volleybal vandaag en hoe combineert hij dat met zijn leven als architect, echtgenoot en vader? Tijd voor een terugblik en een blik vooruit.

Dag Tim, we vallen meteen met de deur in huis. Neem ons eens mee naar die historische 27 februari in 2022. Wat maakte die bekerfinale zo speciaal?
Tim Degruyter: "Het is moeilijk in woorden te vatten. Alles viel die dag op zijn plaats. Als underdog hadden we dat seizoen al eens van Aalst gewonnen, maar de bekerfinale was toch een ander verhaal dan de competitie. We kwamen moeizaam op gang en stonden flink achter in de eerste set, die we dan ook uit handen moesten geven. Maar wat ik vooral heb onthouden, is dat ons team toen echt vocht voor elke bal. Hoofdaanvaller Jente De Vries speelde de wedstrijd van zijn leven en op een bepaald moment voelde je: dit is onze dag. Aalst begon te kraken, het Sportpaleis stond aan onze kant en toen we ook halfweg de vierde set overtuigend bezig waren, wist ik dat het ons ging lukken. Na het laatste punt heb ik minutenlang staan huilen in de armen van mijn echtgenote Marjoke en de supporters. Dat was pure ontlading."

Een jaar later nam je met Gent deel aan de CEV Cup. Hoe belangrijk was dat avontuur voor jou en de club?
"Dankzij de bekerwinst hadden we Gent op de kaart gezet, maar dat Europese ticket was eveneens een duwtje in de rug om nog een seizoen verder te doen. Tegen de Turkse topploeg Arkas Spor kwamen we net tekort, maar die wedstrijden waren geweldig. Vooral de thuismatch was memorabel. De Edugo Arena zat bomvol, de sfeer was fantastisch en we haalden een niveau dat we zelf niet voor mogelijk hielden. Dat seizoen was een mooie afsluiter van mijn tijd bij Gent, want we haalden in de competitie ook nog de play-offs.”

Uiteindelijk verliet je Caruur Gent na 26 jaar. Was dat een moeilijke beslissing?
"Het was een combinatie van factoren. Nadat verschillende spelers vaarwel hadden gezegd en ook trainer Jan Van Huffel vertrok, voelde ik aan dat ook mijn tijd was gekomen. Het was een publiek geheim dat ik het enorm goed kon vinden met Jan, maar de club koos er toen voor om een meer professionele structuur aan te nemen. Dat betekende onder meer dat de trainingen op minder gunstige uren werden gepland en met mijn werk als architect werd het moeilijk om alles te combineren. Na al die seizoenen voelde ik dat mijn verhaal bij Gent verteld was. Maar voor alle duidelijkheid: ik kijk met trots en dankbaarheid terug."

Je speelt nu al twee seizoenen bij Vamos Stekene in Nationale 1. Hoe verloopt dat avontuur?
"Heel goed! Het niveau ligt natuurlijk lager dan in Liga A, maar ik geniet van de sfeer en de balans tussen volleybal en werk. We hebben een hecht team en de mix tussen trainen en plezier werkt perfect. Ons doel is om in de top drie te eindigen en als alles meezit, kunnen we misschien zelfs promoveren. Maar niets moet, alles mag. Als Hellvoc Hemiksem-Schelle de inhaalwedstrijd wint, komen ze op gelijke hoogte. Maar eerlijk, ik heb het gevoel dat een mogelijke promotie nog net dat jaartje te vroeg zou komen.”

Hangt jouw toekomst als speler af van een mogelijke promotie?
“Misschien wel, maar ik heb nog geen beslissing genomen. Kijk, ik voel me fysiek nog steeds uitstekend, dus het hangt eerder van een aantal andere factoren af. Blijft de huidige kern behouden? Komen er nog wat versterkingen bij? Ik laat het op mij afkomen.”

Komen er soms nog oud-ploegmakkers op bezoek in Stekene? Met andere woorden, heb je nog veel contact met de vrienden van vroeger?
"Ik heb nog steeds contact met een aantal jongens, vooral met spelers zoals Chris Ogink en Martijn Colson, die er nog steeds actief zijn. Gilles Vandecaveye stuur ik ook af en toe een berichtje. Het mooie aan volleybal is dat de vriendschappen vaak blijven, zelfs als je ergens anders speelt.”

Volleybal creëert sterke banden, dat is duidelijk. Hoe is jouw band nog met Caruur?
"Gelukkig heb ik ook een vrouw die volleybal-minded is, dus via sociale media en de live streams blijf ik ook op de hoogte van wat er bij Gent gebeurt. Het is fijn om te zien dat de club blijft vechten, ook al hebben ze het nu wat moeilijker. Het is geen makkelijk seizoen en Gent zit duidelijk in een overgangsperiode, maar ik zie nog altijd veel potentieel.”

Jouw dochtertje Lia werd net geboren voor de bekerfinale, dus zij was nog te jong, maar herinnert Ko, nu 7,5 jaar, zich nog die historische zege?
“Jawel, omdat ik die wedstrijd opgenomen had en er regelmatig met hem eens naar terugkijk. Het bezorgt me op die manier wel nog eens een kippenvelmoment.”

Zal Ko voor de opvolging zorgen?
"Hij is nog jong natuurlijk, maar hij heeft zeker interesse in sport. Hij speelt nu bij de U9 van Caruur Gent en hij vindt het geweldig. Toch probeer ik hem niet te pushen. Thuis speelt hij vaak met een bal en hij houdt ook van beachvolleybal, omdat hij dan lekker rond kan rennen. Kijk, voor mij is het belangrijkste dat hij plezier beleeft aan sport, welke richting dat ook uitgaat. Als hij later nog altijd kiest voor volleybal, zal ik hem natuurlijk met trots begeleiden.”

Dat coachen, ook al was en ben je nog altijd een eerder ingetogen speler, heeft er precies toch altijd ingezeten. Als je nu terugkijkt op jouw mooie carrière, heb je dan ergens spijt van? Bijvoorbeeld dat je destijds niet naar Maaseik bent gegaan toen ze aan jouw mouw trokken?
“Eigenlijk niet, omdat ik altijd voldoende ruimte heb gereserveerd voor mijn studies architectuur. Natuurlijk stel je je soms de vraag ‘wat als’, maar uiteindelijk ben ik tevreden met alles wat ik bereikt heb en ben ik er steeds in geslaagd om een goede balans te vinden tussen mijn job als architect, mijn rol als echtgenoot en vader en als speler voor Gent.”

Hoe kijk je naar de bekerfinale tussen Menen en Roeselare?
"Roeselare is uiteraard de favoriet, maar onderschat Menen niet. Ze hebben een enorm vechtlustig team en spelen als underdog altijd zonder druk. Ik geef Roeselare een lichte voorsprong, maar Menen kan verrassen, net zoals wij dat deden in 2022."

Tekst: Kenny Hennens