Ze is 30, heeft bijna een masterdiploma biochemie op zak, won de beker in Duitsland en trekt straks naar het Italiaanse Perugia. Maar op dit moment is Nathalie Lemmens gewoon de stille kracht en de stem van ervaring bij de Yellow Tigers.

In China begon de VNL-campagne hobbelig, maar er gloort meer dan hoop. Met Zuid-Korea, Canada en Brazilië in het vizier blikt Lemmens scherp en relativerend terug: “We weten wat beter kan. Maar er zit veel potentieel in deze groep. Meer dan de mensen denken.”

Maandagochtend landde ze nog in Zaventem na een nachtvlucht vanuit Peking. Enkele dagen later staan de koffers alweer klaar voor Istanbul. Het leven van een internationale volleybalster is een continue balans tussen rust vinden en altijd paraat staan. Voor Nathalie Lemmens, de meest ervaren speelster in deze jonge Tigers-lichting, is het een rol die haar past. Niet de luidste in de groep, maar wel één van de ankers in turbulente momenten.

Vier wedstrijden in zes dagen – China (FIVB 6), Thailand (FIVB 14), Frankrijk (FIVB 20) en Polen (FIVB 4) – leverden één overwinning, veel leermomenten en nog meer honger op. “Zeker tegen Frankrijk lieten we steken vallen, maar daar leren we het meest uit”, zegt Lemmens. Vanuit haar vaste stek in Hasselt en het ouderlijk huis in Heusden-Zolder blikt ze openhartig terug en vooruit op het vervolg van de Volley Nations League. En intussen laat ze ook al even de blik glijden naar Italië, waar Perugia op haar wacht. Maar eerst: Istanbul.

Je hebt net vier wedstrijden afgewerkt in China. Wat is je gevoel na die eerste VNL-week?
Nathalie Lemmens: "Gemengd. Er zaten goede stukken tussen – zeker tegen Thailand – maar we zijn ook tegen onze limieten gebotst. Vooral fysiek. Frankrijk en Polen zijn heel zware ploegen om tegen te spelen. Groot blok, veel power. Dan willen wij misschien te veel met hen meegaan in hun spel, terwijl dat niet onze sterkte is. Het is iets waar we aan werken, wedstrijd per wedstrijd. We evalueren constant – Kris (Vansnick, red.) stuurt zelfs tijdens rustdagen video’s door."

De wedstrijd tegen Thailand toonde veel veerkracht. Was dat een kantelpunt?
"Absoluut. Thailand is geen simpele ploeg: ze spelen razendsnel, met veel combinaties. Blokkeren is moeilijk, je zit vaak een stap achter. Er zijn verschillende landen die tegen hen in de problemen komen. Maar dat was een wedstrijd waarin we echt als team presteerden. Niet alleen Britt Herbots (scoorde 32 punten), iedereen droeg bij, want bijvoorbeeld ook Pauline Martin scoorde vlotjes met 19 punten (Lemmens zelf stond ook aan het kanon met 15 punten, red.) Dat was een fijn gevoel. We voelden dat het ook zo kan."

De nederlaag tegen Frankrijk, toch aangekondigd als een haalbare kaart, was misschien wel de grootste teleurstelling. Wat liep er allemaal fout?
"We speelden hun spel mee. Te veel focus op kracht, op meppen, in plaats van ons eigen plan te volgen. Britt gaf het ook al aan: onze servicedruk was te laag, waardoor het moeilijk ging in blok-verdediging. We kwamen nochtans goed terug in set twee, maar in set drie viel het ineens volledig stil. Jammer, want dit was een haalbare kaart. We hadden die wedstrijd echt ingepland als ‘doenbaar’. Dus ja, dat is blijven hangen."

Jullie hadden tegen Polen zelfs een setbal in de derde set. Blijft zoiets nazinderen?
"Zeker. We startten slecht, maar kwamen in set drie helemaal op dreef. We hadden het momentum, maar dan maakte hun opposite Magdalena Stysiak, een echte topper, met twee snelle punten het verschil en was het gedaan.”

Wat verwacht je van de volgende wedstrijden: Brazilië (FIVB 2), de Dominicaanse Republiek (FIVB 10), Zuid-Korea (FIVB 37) en Canada (FIVB 9)?
"Dat wordt pittig. Brazilië is misschien wel de ploeg die me het meest inspireert en voor iedereen toch tot de verbeelding spreekt. Ik herinner me nog de wedstrijd op het WK van 2022 in Nederland, een magische dag. We wonnen toen de eerste set, maar verloren met 1-3. Ze zijn fysiek, maar ook super tactisch sterk. De Dominicaanse Republiek is een gelijkaardige ploeg: veel kracht, veel ervaring. Zuid-Korea en Canada zijn dan weer tegenstanders tegen wie we echt kansen hebben. Zeker de Koreanen, want zij spelen een stijl die ons beter ligt. Die wedstrijd willen we absoluut pakken."

Welke match zie je als ‘key’ in de tweede VNL-week?
"Canada. Die hebben - naar horen zeggen - te kampen met blessures en een stijl waar we iets tegenover kunnen zetten. Zuid-Korea ook, omdat het qua speelstijl en ritme vergelijkbaar is met Thailand. Als we daar punten pakken, zitten we opnieuw in een goede flow. In de derde week staat trouwens de wedstrijd tegen Tsjechië met stip in onze agenda aangeduid. Ook deze moet de drie punten opleveren.”

We laten de VNL even aan de kant en willen jou nog proficiat wensen met de volgende woorden: Benvenuto in Italia! Je verlaat na twee seizoenen de Duitse competitie en zal aan de slag gaan in één van de grootste volleyballanden ter wereld bij Perugia. Wat gaf de doorslag?
"Ik heb een goeie tijd gehad in Duitsland: we wonnen de beker en ik kon er mijn master afronden in biochemie. Maar Duitsland is grijs en koud (lacht), terwijl Italië al langer op mijn lijstje stond. Perugia voelt goed aan en ik ken de streek goed. Het is ook gewoon een warme volleybalomgeving, met veel passie en ambitie. En ik zie het ook als een beloning voor mijn goede prestaties bij Dresden. Het eerste seizoen was er eentje van net niet, het tweede seizoen zat er eigenlijk wel boenk op. Naast de bekerwinst eindigen we toch ook als tweede in de competitie en schakelden we tijdens de play-offs Stuttgart (met Pauline Martin + nieuwe club van Anna Koulberg, red.) uit.”

Wat neem je mee uit jouw tijd bij Dresden richting de nationale ploeg?
"Discipline, veel techniek. In Duitsland was de focus op details enorm groot. Ik dacht dat ik mij als oudere speelster vooral moest gaan focussen op het tactische aspect, maar ik moet toegeven dat ik toch baltechnisch nog sterker ben geworden. Dat neem ik mee naar hier, zeker in mijn rol als meer ervaren speelster. Eerlijk, ik ben dankbaar voor mijn periode in Duitsland. Ik heb daar het plezier in volleybal ook echt teruggevonden: elke match met 3.000 supporters in de zaal, adrenaline, spelen met een duidelijk doel. Dat doet iets met je."

Heb je al contact gehad met de coach van Perugia, Andrea Giovi?
“Ja hoor, het lijkt me een zeer warme en innemende persoon. Ik heb er in elk geval veel zin in, want de ploeg is ambitieus.”

De top-4 in Italië lijkt onaantastbaar, maar daaronder kan er inderdaad veel gebeuren. Perugia trok nog enkele andere buitenlandse speelsters aan terwijl jij, met jouw 1m95, veruit de grootste bent van de groep.
“Ah, dat wist ik niet (lacht). Maar kijk, ik ken bijvoorbeeld ook Mazzaro (middenspeelster, 1m86) en die heeft een enorme sprongkracht, dus dat komt wel goed. Perugia wil in elk geval beter doen dan het afgelopen seizoen, toen ze negende eindigden. Daarom trok het met Nina Markovic (Sloveense, 1m85) en Kashauna Williams (Amerikaanse, 1m86) ook twee nieuwe opposites aan en ook de Duitse Romy Jatzko is nieuw op de hoek. Ik heb er in elk geval enorm veel zin in. Begin september trek ik naar de mooie streek tussen Firenze en Rome.”

We hebben het eens opgezocht: je bent ongeveer vijf uur verwijderd van Novara waar Britt Herbots naartoe trekt. Busto Arsizio, waar Silke Van Avermaet vertoeft, is zelfs nog een klein uurtje verder.
“Oei, dat is inderdaad wel ver, maar ik ben er zeker van dat we elkaar regelmatig zullen horen en zien. Ik heb aan Britt al gevraagd of ze mij al enkele woordjes Italiaans kan leren. Ook dat zal een uitdaging worden, maar Italiaans is niet zo’n moeilijke taal, dus ik kijk er wel naar uit om mij onder te dompelen in een nieuwe cultuur.”

Terug naar de Yellow Tigers… Je bent samen met Britt Herbots een steunpilaar van dit team. Hoe zie jij die rol?
"Rust brengen. Jongere speelsters helpen om zich goed te voelen. Soms gaat het over kleine dingen: een praatje, geruststellen, gewoon tonen dat fouten maken mag. Er zit zoveel talent in deze groep. Sommigen krijgen nu al veel kansen, misschien sneller dan toen ik zo jong was, maar op zich is dat goed. Er komt een generatie aan die stappen kan zetten."

Wie verrast je binnen deze jonge groep?
"Tea Radovic. Ze is superlief, rustig, maar speelt plots op een gigantisch podium, omdat die positie nu open ligt. Ze weet dat er werkpunten zijn, maar leert snel en groeit. En ook iemand als Nel Demeyer: ze kan echt impact maken. Ik geloof sterk in de groep.”

Coach Kris Vansnick haalde het al aan vlak voor de start van de VNL, maar wat maakt dit toernooi zo belangrijk richting LA 2028? En zijn jullie daar als speelsters eigenlijk wel al mee bezig?
"Ja, toch wel. Waarom is de VNL zo belangrijk? Omdat elk punt telt. Je moet op de ranking stijgen, want hoe je het ook draait of keert, het is ons toegangsticket naar de Spelen. We staan momenteel 15e op de FIVB-ranking, maar willen klimmen. En oké, we zullen het de derde week zonder Britt moeten doen (Herbots trouwt dan, red.), maar ook dat is het ideale moment om te laten zien waar we als ploeg staan. Drie zomers lijken lang, maar zijn het niet. Dit toernooi is zwaar, maar tegelijk perfect als voorbereiding op alles wat volgt: EK-kwalificaties, het WK, noem maar op.”

En persoonlijk? Waar droom jij nog van ?
"Van zo’n stuntmatch. Eentje waarin alles klopt, waarin je een topploeg echt doet wankelen. En van de Olympische Spelen natuurlijk. Dat is de droom. Maar voorlopig: op naar Istanbul. Een stunt daar? Dan zeg ik misschien toch maar Brazilië. Maar laat ons vooral met de voeten op de grond blijven en tegelijkertijd bouwen aan dit team, want dat verdient het."

Programma VNL - tweede week (in Turkije)
18/06: Brazilië
19/06: Dominicaanse Republiek
20/06: Zuid-Korea
22/06: Canada

Tekst: Kenny Hennens